The Greek Bulldog: Κυριακή των Βαίων - Μερικά λόγια για το Πάσχα

Ξέρω οτι δεν σας έχω συνηθίσει σε τέτοιου είδους κείμενα. Μπορεί να είμαι σκύλος αλλά είμαι ορθόδοξος σκύλος και πιστεύω στον Θεό! Αισθάνομαι την παρουσία Του στην ζωή μου καθημερινά και εύχομαι το ίδιο να συμβαίνει και στις δικές σας ζωές. Έχω πεί πολλές φορές πως παρόλο που το μπλόγκ μας αφορά κυρίως τον Ολυμπιακό και τα αθλητικά εγώ θα γράφω οτιδήποτε με ενδιαφέρει και που ελπίζω να ενδιαφέρει και εσάς. Απο εδώ και πέρα θα γράφω κάπου κάπου και για τον Θεό και την ορθοδοξία και την αρχή θα την κάνω με το σημερινό κείμενο. Γιατί; Διότι θεωρώ σχεδόν υποχρέωση μου να γράψω όσα νιώθω. Ειδικά σε έναν "χώρο" όπου η πίστη και ο Θεός δεν συνηθίζουν να έχουν μεγάλη βαρύτητα... Δυστυχώς... Όποιος θέλει τα διαβάζει, όποιος δεν θέλει δεν τα διαβάζει! Ελέυθεροι άνθρωποι είμαστε και ο Θεός μας έχει δώσει ελεύθερη βούληση και κρίση.

Σήμερα είναι Κυριακή των Βαίων και πολλοί ακόμη και πιστοί χριστιανοί δεν γνωρίζουν τι ακριβώς γιορτάζουν σήμερα ή τί είναι τα Βάγια.

Λοιπόν... τί ακριβώς γιορτάζουμε σήμερα;

Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την πανηγυρική είσοδο του Κυρίου Ιησού Χριστού στην Ιερουσαλήμ.
Τότε, ερχόμενος ο Ιησούς από τη Βηθανία στα Ιεροσόλυμα, έστειλαε δύο από τους Μαθητές του και του έφεραν ένα γαϊδουράκι. Και κάθισε πάνω του για να μπει στην πόλη. Ο δε λαός, ακούγοντας ότι ο Ιησούς έρχεται, πήραν αμέσως στα χέρια τους βάγια από φοίνικες και βγήκαν να τον υποδεχτούν.
Και άλλοι μεν με τα ρούχα τους, άλλοι δε κόβοντας κλαδιά από τα δέντρα, έστρωναν το δρόμο απ’ όπου ο Ιησούς θα περνούσε. Και όλοι μαζί, ακόμα και τα μικρά παιδιά, φώναζαν:
«Ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ».

Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα «επί πώλον όνου».
Πορεύεται και οι Ισραηλίτες τον υποδέχονται με τιμές ως Βασιλιά. Εκείνος δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στις τιμές, δεν περιορίζεται στο πανηγύρι, στην πρόσκαιρη δόξα, αλλά προχωρεί στο σταυρό και την Ανάσταση. Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα είναι τελικά η είσοδος του μαρτυρίου στην επίγεια ζωή του Κυρίου. Σε λίγες ημέρες θα μαρτυρήσει και θα θανατωθεί στο σταυρό, για να θανατώσει το θάνατο και να χαρίσει τη ζωή. Θα νικήσει τον θάνατο για μας χαρίσει εμάς την αιώνια ζωή. Θα θυσιαστεί για μάς για να μπορέσουμε να έχουμε την δυνατότητα να βρεθούμε κοντά στο βασίλειο του Πατέρα. Ο Πατέρας θα επιτρέψει να θυσιαστεί ο Υιός Του για να συγχωρεθούν οι δικές μας αμαρτίες και για να σωθούμε εμείς! Υπάρχει μεγαλύτερη πράξη αγάπης;

Τα εκτιμάμε όμως όλα αυτά άραγε; Ο Θεός όλα τα φροντίζει για τον καθένα μας... Ίσως μοιάζει καμιά φορά τα πράγματα να είναι δύσκολα και πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε το γιατί επιτρέπει να συμβούν όσα συμβαίνουν. Όμως ποιοί είμαστε εμείς για να Τον κρίνουμε ή για να κρίνουμε την δική Του σοφία με την δική μας ανθρώπινη λογική. Πρέπει να έχουμε θέληση, πρέπει να έχουμε πίστη, πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη προς τον Θεό αλλά πάνω απόλα πρέπει να έχουμε αγάπη! Γιατί ο Θεός είναι αγάπη... και όσα επιτρέπει να συμβούν είναι για το καλό μας. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη πως όσα συμβαίνουν. τα επιτρέπει με αγάπη! Υπομονή, ταπείνωση και πίστη αδέρφια...

Τί είναι τα Βάγια;

Την Κυριακή των Βαΐων (την τελευταία Κυριακή πριν το Πάσχα), σε ανάμνηση της θριαμβευτικής εισόδου του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, όλοι οι ναοί στολίζονται με κλαδιά από βάγια, από φοίνικες δηλαδή ή από άλλα νικητήρια φυτά, όπως δάφνη, ιτιά, μυρτιά και ελιά. Μετά τη λειτουργία μοιράζονται στους πιστούς. Η εκκλησία μας καθιέρωσε ήδη από τον 9ο αιώνα το έθιμο αυτό μια και όπως αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «όχλος πολύς...έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτώ». Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια, στα Ιεροσόλυμα, ο επίσκοπος έμπαινε στην πόλη «επί πώλου όνου», αναπαριστάνοντας το γεγονός, ενώ στα βυζαντικά γινόνταν «ο περίπατος του αυτοκράτορα», από το Παλάτι προς τη Μεγάλη Εκκλησία. Στη διαδρομή αυτή ο αυτοκράτορας μοίραζε στον κόσμο βάγια και σταυρούς και ο Πατριάρχης σταυρούς και κεριά. Με τα βάγια οι πιστοί στόλιζαν τους τοίχους των σπιτιών και το εικονοστάσι τους.

Και σήμερα ακόμα όλες οι εκκλησίες στολίζονται με δαφνόφυλλα ή βάγια. Τα παλιότερα χρόνια τους τα προμήθευαν τα νιόπαντρα ζευγάρια της χρονιάς ή και μόνο οι νιόπαντρες γυναίκες, για το καλό του γάμου τους. Πίστευαν πως η γονιμοποιός δύναμη που κρύβουν τα φυτά αυτά θα μεταφερόταν και στις ίδιες και η μια χτυπούσε την άλλη με τα βάγια. Τα “βαγιοχτυπήματα” σιγά-σιγά άρχισαν να γίνονται και από τις άλλες γυναίκες και τα παιδιά τις μιμούνταν και όπως χτυπιούνταν μεταξύ τους εύχονταν: “Και του χρόνου, να μη σε πιάν’ η μυίγα”.

Το έθιμο της περιφοράς των κλαδιών θυμίζει την “ειρεσιώνη”, το στολισμένο με καρπούς κλαδί, που στις γιορτές της άνοιξης περιέφεραν στους δρόμους τα παιδιά, στην αρχαιότητα. Τα βάγια τα έπλεκαν σε πάρα πολλά σχέδια: φεγγάρια, πλοία, γαϊδουράκια, το πιο συνηθισμένο όμως ήταν ο σταυρός. Σε μερικά μέρη τους έδιναν το σχήμα του ψαριού. Ψάρι είχαν σαν σημάδι αναγνώρισης οι πρώτοι χριστιανοί, η λέξη ΙΧΘΥΣ, εξάλλου, προέρχεται από τα αρχικά Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ.

Την Κυριακή των Βαΐων όπως λέει η παράδοση το πλήθος υποδέχθηκε τον Ιησού κρατώντας κλαδιά από φοίνικες που τα ανέμιζε σαν σημαίες. Όπως αναφέρουν οι Ευαγγελιστές "Έλαβον τα βαΐα των φοινίκων και εξήλθον εις υπάντησιν αυτού". Με την μεταφορά του χριστιανισμού σε άλλους λαούς το έθιμο διαδόθηκε και προσαρμόστηκε ανάλογα με τη χλωρίδα της κάθε περιοχής. Στις σλαβικές χώρες για παράδειγμα οι χριστιανοί κρατούσαν κλαδιά από ιτιές. Στην Ελλάδα η δάφνη (βάγια) που ήταν ήδη συμβολικό φυτό τελετών και δοξαστικό σύμβολο του Απόλλωνα αντικατέστησε τον φοίνικα και η Κυριακή των Φοινίκων έγινε Κυριακή των Βαΐων .

Και λίγα λόγια ακόμη...

Το Πάσχα δεν είναι μόνο πολύχρωμα αυγουλακια, κουνελάκια, σοκολάτες, τσουρέκια, γλυκά και σουβλισμένα αρνιά! Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να δείχνουμε και λίγο ΣΕΒΑΣΜΟ! Και καλό είναι να μαθαίνουμε στις νέες γεννιές το τι πραγματικά σημαίνει Πάσχα. Διότι οι νέοι έχουν ένα σωρό άσχημες επιρροές απο παντού. Έχουμε φτάσει στο σημείο να σηκώνουν τα χέρια σαν ναζιστές και να λένε "Νόμιζα σημαίνει σηκωθείτε όρθιοι". Δηλαδή βλάκες και ανιστόρητοι!!! Φταίμε και εμείς για όλα αυτά όμως. Φταίει που έχει χαθεί η παράδοση μας. Φταίει που έχουμε χάσει ως λαός την πίστη μας στον Θεό και Τον θυμόμαστε μόνο σε αρρώστειες ή όταν περνάμε ζόρια... Όμως ο Θεός είναι εδώ ΠΑΝΤΑ! Και στα καλά και στα κακά... παντού!

Δεν ξέρω πόσοι απο εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο νηστεύετε ήδη. Για να πώ την αλήθεια και μόνο που φτάσατε διαβάζοντας το εώς εδώ... είναι κάτι και αυτό! Δείχνει ελπίδα... Όμως καλό είναι ακόμη και όσοι δεν νηστεύετε τουλάχιστον στην Μεγάλη Εβδομάδα που ξεκινάει απο αύριο την Μεγάλη Δευτέρα να νηστέψετε. Να πάτε να εξομολογηθείτε και να μεταλάβετε! Δεν υπάρχει αληθινό Πάσχα... δεν υπάρχει αληθινή Ανάσταση χωρίς να έχουμε κοινωνήσει το αίμα και το σώμα του Χριστού! Ο Θεός μας περιμένει με αγάπη... μας περιμένει με ανοικτή αγκαλιά... Ποτέ δεν είναι αργά να μετανοήσει κανείς! Μέχρι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή ο Θεός παλεύει για μας, μας στέλνει σημάδια, δεν μας εγκαταλείπει! Εμείς εγκαταλείπουμε Αυτόν συνήθως...

Καλό Πάσχα αδέρφια!