Τί έγινε όμως και βελτιώθηκε τόσο πολύ το ισπάνικο ποδόσφαιρο; Που οφείλεται όλο αυτό; Η αλήθεια είναι απο τις αρχές του 1980 το ποδόσφαιρο που σύστησε ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ στην Βαρκελόνη και την Μπαρτσελόνα άρχισε σιγά σιγά να εξαπλώνεται και να γίνετε εθνικό στύλ. Το παλιό "φούρια ρόχα" στύλ... δηλαδή το "πάμε να τους φάμε... είμαστε παθιασμένοι ταύροι θα τους σκίσουμε" στύλ άρχισε να εξαφανίζετε και να αντικαθιστάτε απο το "τικι-τακα" (προσοχή... το τάκα-τακα είναι κάτι άλλο!) οργανωμένο ποδόσφαιρο με μικρές γρήγορες πάσες σε μικρούς χώρους.
Στο μουντιάλ του 2006 ο Λουίς Αραγόνιες που μέχρι τότε έπαιζε ποδόσφαιρο αντεπιθέσεων ξαφνικά άλλαξε το στύλ της εθνικής ομάδας της Ισπανίας και υιοθέτισε το "τικι-τακα". Οι παίκτες της Ισπανίας σταμάτησαν επιτέλους να τρέχουν πάνω κάτω στο γήπεδο ανεξέλεγκτα και άρχισαν να παίζουν έξυπνα και οργανωμένα με μικρές πάσες. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε όλοι μας! Όπως έγραψε στο βιβλίο του "La Roja" ο αγγλο-ισπανός δημοσιογράφος Τζίμη Μπέρνς "Είδαμε μια μεταμόρφωση... απο ταύροι έγιναν τορέρο!". Πόσο εύστοχο σχόλιο...
Με το σύστημα αυτό καταργήθηκε και ο μύθος ότι οι κοντοί παίκτες δεν μπορούν να κάνουν μεγάλη καριέρα στο σημερινό αθλητικό-δυναμικό-σκληρό ποδόσφαιρο. Όπως είπε σε μια συνέντευξη του ο αρχιπροπονητής της ακαδημίας "Λα Μασία" της Μπαρτσελόνα "Είτε είναι κοντός... είτε είναι ψηλός... για μας το μόνο που μετράει είναι το ταλέντο. Το ύψος δεν παίζει κανένα ρόλο!". Έτσι έχουν προκύψει παίκτες όπως οι Ξάβι, Ινιέστα, Φαμπρεγκάς, Χάμπι Αλόνσο κ.α. που διαπρέπουν σήμερα! Φυσικά πάνω απ'΄όλους ο Μέσι! Όμως ακόμη και αυτόν τον Μέσι το ισπανικό ποδόσφαιρο πλέον δεν τον χρειάζεται. Η Μπαρτσελόνα του 21ου αιώνα κέρδισε το πρώτο της Τσου Λού χωρίς τον Μέσι! Οι εθνικές ομάδες της Ισπανίας που έχουν κατακτήσει αμέτρητους τίτλους τους κατέκτησαν χωρίς τον Μέσι!
Πλέον το "τικι τακα" έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρη την Ισπανία. Δεν το παίζουν μόνο η Μπαρτσελόνα και η εθνική Ισπανίας. Εκτός απο την ακαδημία της Μπάρτσα, πλέον διδάσκεται και στην ακαδημία της Ρεάλ όπως και σχεδόν σε όλες τις ποδοσφαιρικές ακαδημίες-σχολές της χώρας! Ακόμη και σε ομάδες της Β' Ισπανίας οι προπονητές κοιτάνε τους αμυντικούς τους που αντί να διώχνουν την μπαλα μακριά με την μία να κάνουν μικρές έξυπνες πάσες προσπαθώντας να δημιουργήσουν παιχίνιδι... και ας πάει η καρδιά του προπονητή στην κωλοτσέπη καμιά φορά... δεν πειράζει!
Πέρυσι η Μπιλμπάο πήρε έναν απο τους πρωτεργάτες και μεγάλους "εραστές" του "τίκι τάκα". Τον Μπιέλσα! Ο Γκουαρντιόλα όταν ανέλαβε την Μπαρτσελόνα πέταξε μέχρι την Αργεντινή και πήγε και βρήκε τον Μπιέλσα στο σπίτι του! Είχανε μια συζήτηση που σύμφωνα με τους δημοσιογράφους της Αργεντινής κράτησε 11 ολόκληρες ώρες και όταν τέλειωσε ο Γκουαρντιόλα είχε ερωτευθεί τον Μπιέλσα! Ποδοσφαιρικά πάντα... μην πάει το μυαλό σας σε πονηριές! Το πιο σημαντικό που του είπε ο Μπιέλσα και το οποίο μετέφερε ο Γκουαρντιόλα απο την πρώτη μέρα στην Μπαρτσελόνα ήτανε "ο νόμος των 5 δευτερολέπτων". Δηλαδή όταν η ομάδα χάνει την μπάλα τρέχει με μανία να την ξανακερδίσει... άν όμως δεν το καταφέρει μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα τότε σταματάει το τρέξιμο και αναδιοργανώνει το σύστημα της. Έτσι δεν ξοδεύουν άσκοπα ενέργεια ενώ ταυτόχρονα είναι όπλο με το οποίο κλέβουν πολύ συχνά την μπάλα!
Η Μπιλμπάο λόγω της στενής της σχέσης με την Βρετανία έπαιζε πάντα ποδόσφαιρο με γιόμες και έναν "πύργο" στην κορυφή της επίθεσης. Ο Μπιέλσα το άλλαξε αμέσως αυτό! Άρχισε να διδάσκει το "τικι τακα" με τις κοντινές και γρήγορες πάσες και άρχισε να στηρίζεται σε παίκτες απο τις ακαδημίες και κατα προτίμηση κοντούς... φτιάχνοντας έτσι μια μίνι-Μπαρτσελόνα. Τα αποτελέσματα τα είδαμε... τελικός Γιορόπα και εκπληκτικό ποδόσφαιρο που ζηλέυαμε όλοι...
Το ίδιο όμως συμβένει και σε άλλες ομάδες στην Ισπανία... όπως στην Βαλένθια, την Ατλέτικο κ.α. Και παρόλο που ήταν και οι δύο αναγκασμένες επειδή δεν έχουν την οικονομική άνεση της Ρεάλ ή της Μπάρτσα να πουλήσουν παίκτες όπως τον Βίγια, τον Αγκουέρο, τον Σίλβα, τον Μάτα κ.α. κατάφεραν με σύστημα, οργάνωση και σωστό ποδόσφαιρο να κάνουν πολύ καλή σαιζόν!
Για όλους αυτούς τους λόγους η Ισπανία θεωρείτε δίκαια αυτήν την στιγμή η κυρίαρχη χώρα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο! Λογικό είναι λοιπόν και ο Ολυμπιακός... όπως και άλλες μεγάλες ευρωπαικές ομάδες να καίγοντε να προσλάβουν Ισπανό ή έστω Πορτογάλο προπονητή.Το άν αυτό θα είναι σωστό ή λάθος θα το δείξει η πορεία... δική μου άποψη είναι πως υπάρχουν αξιόλογοι προπονητές και σε άλλες χώρες και πως πέρα απο 3-4 κορυφαίους προπονητές όποιον άλλο και να πάρεις πάντα θα έχει ρίσκο καθώς το άν θα πετύχει ή όχι εξαρτάται απο πάρα πολλούς παράγοντες και πολλές φορές και απο την τύχη! Το θέμα είναι να φέρεις έναν άνθρωπο τον οποίο θα σέβοντε οι παίκτες της ομάδας και ο κόσμος της ομάδας (κάτι που ειδικά στην Ελλάδα είναι πολύ σημαντικό...) και ο οποίος θα δουλεύει σωστά, μεθοδικά και οργανωμένα άσχετα με το αποτελέσματα που τελικά θα έχει η δουλειά του. Αυτό άλλωστε έκανε και ο Ερνέστο Βαλβέρδε!
Υ.Γ.: Το άρθρο είναι εμπνευσμένο απο ένα κείμενο του βρετανού δημοσιογράφου Σίμον Κούπερ, αρθρογράφου των Financial Times. Όποιος μάλιστα θέλει μπορεί να τον ακολουθήσει και στο τσίουτσίου (Τβίτερ).
Υ.Γ.2: Όπως φαίνετε μετά τους Πάντελιτς και Μοδέστο συμφώνησε και ο Ιμπαγάσα. Με τον Μέλμπεργκ όμως τι γίνετε; Έχω την εντύπωση πως περιμένει πρόταση απο ομάδα του εξωτερικού με καλά λεφτά και γιαυτό το καθυστερέι. Για να πώ την αλήθεια με έχουν απογοητεύσει στο συγκεκριμένο θέμα τόσο ο ίδιος ο Μέλμπεργκ όσο και η διοίκιση του Ολυμπιακού (είναι απο τους ελάχιστους που αξίζουν νομίζω να πάρουν όσα ακριβώς ζητάνε...δώστε του τα να τελειώνουμε!).
No comments:
Post a Comment